Op een dag stond ik in een winkel en liet een blik gepelde tomaten uit mijn handen vallen. ‘Dat is raar’, dacht ik nog. Het leek wel of dat vanzelf was gegaan. Handen zonder gevoel. Twee dagen later gebeurde het weer. En kwam de pijn.

Helemaal opgebrand

Al snel kon ik mijn handen en armen helemaal niet meer belasten. De huisarts stelde een zware overbelasting van de spieren vast. Ik runde een kookatelier. De drukste maand van het jaar stond voor de deur: december. Workshops, feesten en cursussen: allemaal vol geboekt. Wat nu? Met hulp en een paar afzeggingen lukte het me toch de maand door te komen. ‘Een lekkere lange kerstvakantie helpt vast’, stelde ik mezelf gerust. Ik ging er maar liefst 3 weken tussenuit. Op de 4e vrije dag kon ik mijn bed niet meer uitkomen. Ik was helemaal opgebrand. Jarenlang had ik mezelf vakkundig tot ver over mijn grenzen gejaagd. In mijn studietijd met feesten, als consultant en interimmer met presteren en daarna met het bouwen van mijn eigen merk Greendelicious. Met drie kookboeken, een kookatelier, culinaire producties in tijdschriften én drie moestuinen.  ‘Goh, hoe doe jij dat toch allemaal?’ vroegen mensen bewonderend. ‘Ja gewoon’, dacht ik, ‘door te gáán!’

Bang voor consequenties

‘Absolute rust’ was het advies van de fysiotherapeut om de spieren in mijn handen en armen te laten genezen. Ik geef het je te doen. Een workaholic als ik? No way. Maar ik had geen keuze. Mijn lichaam floot me terug. Al eerder met subtiele signalen, maar nu op rigoureuzere manier. Omdat ik eerder niet wilde luisteren. Ik ging de natuur in. Dwaalde er uren rond. Een oplossing bedenkend voor mijn probleem. Het kookatelier had ik tijdelijk moeten sluiten vanwege mijn gezondheid. Maar zonder inkomsten kon ik de huur niet betalen. Laat staan mijn hypotheek of boodschappen doen. Ik was bang. Bang voor de heftige consequenties van de koerswijziging die in mijn leven op stapel stond.

Failure is not an option

Dat ik niets meer kon regisseren was nieuw. Beangstigend en verwarrend. Hoe moest ik verder? Ik kon nog geen theekopje afwassen. Mijn armen bleven maar pijn doen bij de minste fysieke belasting. Mijn toekomst was een groot gapend zwart gat. En ik kende maar één manier. Iets bedenken en niet opgeven tot je het hebt bereikt. Failure is not an option. Maar nu werd ik gedwongen om op te geven. Door mijn eigen lichaam nota bene. En daar had ik niet van terug.

Stem in het bos

Op een koude winterdag in januari hoorde ik een stem in het bos. Ja, echt waar. Een stem. Toen ik stil stond om te luisteren, hoorde ik de stem weer. ‘Je moet stoppen’. En nog eens. Dezelfde tekst en toen ‘zeg het maar hardop’. Stomverbaasd deed ik dat. Mijn stem klonk kwetsbaar in het stille bos. ‘Ik moet stoppen’. Meteen nadat ik dit zinnetje had uitgesproken, kwam ik in een staat van pure verrukking. Ik was Al-een: voelde me intens verbonden met alles om me heen. De bomen, de vogels, de winterzon op mijn gezicht, moeder aarde, het universum. Ik stroomde over van liefde. En stond in mijn eentje middenin het bos te huilen van geluk. Op die dag werd mijn intuïtie herboren. Want die stem zat in mijzelf. De natuur had me als een gids begeleid, elke dag weer. Met engelengeduld. En met liefde. Ik kon mijn denken laten gaan, stoppen met regisseren. Ik werd stil. Voelde rust. Had vertrouwen. Dat alles ging zoals het bedoeld was.

One-way-ticket naar mezelf

En zo ging het. Ik had de moed om, ondanks het gebrek aan inkomsten, niet opnieuw te gaan interimmen. Ik besloot in plaats daarvan een jaar te investeren in mijn innerlijke ontwikkeling. Deed opleidingen in mindfulness en natuurcoaching in binnen- en buitenland en las alles wat ik aan interessants kon vinden over intuïtieve ontwikkeling. Maar vooral deed ik elke dag visualisaties en was in de natuur. Om het prille contact met mijn intuïtie steeds te blijven voeden. Met vallen en weer opstaan. Net zolang tot leven vanuit mijn intuïtie een nieuw patroon werd. Ook thuis, in een drukke stad of op een vliegveld. Ook in moeilijke situaties of bij onverwachte gebeurtenissen. Mijn burn-out zorgde voor een radicale koerswijziging in mijn leven. Dat leek eerst iets heel verschrikkelijks. Maar bleek uiteindelijk het mooiste geschenk dat ik ooit heb gekregen: een one-way-ticket naar mezelf. Te gaan leven vanuit mijn ware natuur.